مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
ای عـلـوی‌ذات و خـدایی‌صفات صــدرنــشـیـن هــمـۀ کـائـنــات ســیــد ســالار شـبـاب بــهـشـت دسـت قــضـا و قـلـم سـرنـوشت زادهٔ طــوبـی و بـهـشـت بـریـن نــور خـدا در ظـلـمـات زمـیــن عـلـت غـایـیِ هـمـه مـمـکـنــات عــمــر ابــد داده بـه آب حـیـات پـاک‌تـریـن گـوهـر نـسـل بـشـر از همه خوبان جـهـان خـوب‌تر جـدّ تـو پـیـغـمـبــر نـوع بــشــر جنّ و ملک بر قدمش سوده سر آیـــنـــهٔ پـــاک کـه نـــور خـــدا تــابــد از ایـن آیـنـه بـر مـاسـوا باب تو سـر سـلـسـلـۀ اولـیـاست چشم پر از نور خدا مرتضاست مــادر تــو دخـت پـیـمـبــر بُـوَد آیــه‌ای از ســورۀ کــوثــر بُــوَد پــرده‌نــشـیــن حـــرم کــبــریــا فــاطـمـه آن زُهـرهٔ زهـرای مـا عاشق کل، حضرت سلطان عشق خـون خـدا شـاه شـهـیدان عشق با تو ز یک گوهر و یک مادر است ظـلّ خـدایی تـوأَش بر سر است آیـــنـــهٔ ذات مـــحـــمـــد نــمـــا حُـسـن خـدایی، حـسـن مـجـتـبی نام حسن، روی حسن، خو حسن نــور خــدا چــارمـی پــنــج تـن آیـهٔ تـطـهـیـر به شـأن شـمـاست حکم شما اَمرِ «اُولِی‌الامر» ماست سـیـنهٔ سـیـنـای شما طـور وحی نور شما شاخه‌ای از نـور وحی در رمضان مـاه نشاط و سرور مـاه دعــا، مـاه خــدا، مـاه نـور نـورفـشـان شد ز دو سو آسمان در دو افق تافت دو خورشید جان وحــی خـــدا از افــق ایــــزدی نــور حــسـن از افـق احــمــدی مُشک و گلابی به هم آمیـخـتـند در قــدح اهــل ولا ریــخــتــنــد این رمضان از تو شـرف یافـته نــور تـو بـر جـبـهـهٔ او تــافـتـه نــیــمـۀ مــاه رمـضـان عــزیـز گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز نـور خـدا تافت در آن روی ماه خاصه از آن چشم به دشت سیاه سرخیِ گل، عکسِ گل روی توست ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست روز که خورشید درخشان صبح سر زند از چاک گـریبان صبح ای رخ تو در رمـضـان بـدر ما هر سـر مـوی تو شـب قـدر مـا بعد علی شاخص عـتـرت تویی وارث مـیــراث نـبــوت تــویـی مـصـلـحـت مـلـت اسـلام و دین کـرد تو را گـوشـه ٔ‌عـزلت‌نشین مـلـت اســلام کـه پــایــنــده بـاد مـشـعـل تـوحـیـد که تـابـنـده باد هـر دو رهــیـن خـدمـات تـوأنـد شــکــرگــذارنــدۀ ذات تـــوأنــد تـا ابـد ای خـســرو والا مــقــام بـر تـو و بر دین مـحـمـد سـلام کِلک «ریاضی» که گهرریز شد زآن نـظـر مـرحـمـت‌آمـیـز شـد |